Overkomt het jou soms of regelmatig dat je iets toezegt waar je achteraf spijt van hebt?
Heb jij ook wel eens (of vaker) het gevoel dat iedereen iets van je moet, waardoor je zelf er bij in schiet?
Ik hoor heel veel vrouwen zeggen, ik moet eens leren om nee te zeggen… ik moet leren mijn grens aan te geven, maar….
En dan volgen er allerlei redenen waarom het niet lukt. Die redenen hebben vaak te maken met de ander…
- … mijn man hééft het al zo druk…
- … m’n zoontje vindt het zó fijn als ik hem even wegbreng!
- … ze hèbben al zo weinig vrijwilligers
- … dát zullen ze niet leuk vinden
- … mijn moeder verwácht nou eenmaal dat ik dat voor haar doe
En jij…
- voelt je moe, lusteloos en ontevreden
- raakt geïrriteerd, wordt sacherijnig, waardoor je ongeduldig of boos reageert
- loopt met een vol hoofd te puzzelen hoe je alles voor elkaar moet krijgen en te mopperen dat je er zelf wéér bij inschiet
- krijgt onweerstaanbare zin in iets lekkers
- hebt geen fut meer om een gezonde maaltijd klaar te maken en kiest toch maar weer voor snel, makkelijk, minder gezond
Waarom doe je dat?
Het kan zijn dat je bang bent dat mensen je niet meer aardig vinden, of dat je het rot vindt dat je iemand teleurstelt, of dat je je schuldig voelt als je een grens stelt. Herken je dat?
Waarom kun je daar beter mee stoppen?
Als je iets toezegt wat je eigenlijk niet wilt, wat niet goed voelt, of wat je gewoon te veel is, dan ondermijn je jezelf. Je brengt een boel stress in je systeem
- Je komt zelf tekort. Je geeft meer uit (energie, aandacht) dan je bijtankt en zo raak je uitgeput. Je blijft leeg en onvoldaan achter. En dé manier om dat niet te voelen is de leegte te vullen met iets anders, bijvoorbeeld voedsel: makkelijk en vaak vet of lekker zoet. Maar ook andere verslavingen zoals drinken of roken. Of ander gedrag dat buiten proportie is, zoals shoppen of facebooken.
- Niet je grens aangeven is ook nog heel onveilig. Als jij telkens weer over je grens gaat of laat gaan, leert je lichaam dat het niet veilig is. .Als jij geen duidelijke grenzen hebt, kan je lichaam je gaan helpen door een vetbuffer aan te leggen. Een beschermlaag tussen jou en de buitenwereld.
Wat gebeurt er als je je grens wel aangeeft?
Dan kies je voor jezelf èn zorg je voor je lichaam. Je krijgt je ongewenste gedrag weer onder controle.Je geeft je lichaam de garantie dat jouw veiligheid gewaarborgd is. Waardoor het zich kan ontspannen en de reserves loslaten.
En weet je, dat mensen die hun grens wèl aangeven vaak meer gerespecteerd en gewaardeerd worden? Dat ze heel vaak aardig gevonden worden?
Tegelijkertijd wordt er rekening met hen gehouden! Is dat niet wat je graag wilt?
En hoe doe je dat?
Hoe geef je dan je grens aan, op een manier die gemakkelijk door je omgeving geaccepteerd zal worden?
- Zorg dat je rustig en vriendelijk praat
- Maak gebruik van het BMI-model.
Het BMI-model bestaat uit 3 stappen: Bedankt, Maar…., Idee
Ik zal het uitleggen aan de hand van een voorbeeld van cliënte Els. Haar buurvrouw vraagt regelmatig of ze zin heeft in een kop koffie. Dat doet ze dan, omdat ze weet dat haar buurvrouw vaak alleen is en gezelschap zoekt. Maar daardoor loopt haar eigen dagprogramma regelmatig in de soep…
Stap 1
Bedank, erken, waardeer, complimenteer…. Net wat past in die situatie
Wat zou Els kunnen zeggen?
Dat lijkt me heel gezellig. Jij hebt ook zo’n heerlijk plekje in de tuin!
De ander komt hierdoor in een positieve stemming, voelt zich gezien, gewaardeerd. Natuurlijk doe je dit alleen als je het ook echt meent! Je bereikt ermee, dat de afwijzing die volgt (want je gaat toch zeggen dat je het niet wilt) niet zo gauw persoonlijk opgevat zal worden. En het geeft jou even tijd om stap 2 te formuleren.
Stap 2
Maar…….
Vertel de ander de reden. Kort maar krachtig. Geen excuses, schuld, schaamte … gewoon zoals het feitelijk is. In dit voorbeeld:
Maar dat gaat me vandaag niet lukken. Ik heb eerder gemerkt, dat ik soms te lang blijf zitten en dan heb ik te weinig tijd om mijn klussen voor vandaag af te krijgen. En dat geeft me stress.
Je buurvrouw zal het misschien wel jammer vinden, maar tegelijk zal ze ook snappen en niet willen dat jij stress krijgt omdat je bij haar langs bent geweest
En als het even kan, dan voeg je er stap 3 aan toe.
Stap 3
Idee!
Doe een suggestie, reik een oplossing aan. Of denk even mee met de ander. In dit voorbeeld:
Weet je, ik pak nu mijn agenda en dan spreken we gelijk af, wanneer ik daar ook echt ruimte voor heb.
Dit is een simpel voorbeeld hoe het kan. De stappen zijn op allerlei manieren in te vullen. Het gaat om het principe hoe je zoiets aan kunt pakken. Wees creatief, speel ermee.
Succes!
Beantwoord de vraag en win een gratis sessie!
Geef jouw reactie hieronder.
Dan maak je kans op een gratis coachsessie van een half uur,
waarin ik jou persoonlijk help om beter voor jezelf te zorgen!
Het aangeven van de grens van de voor mijzelf ingeplande tijd. Afspraak in mijn agenda, bv eigen administratie. Belletje van een vriendin, kan je even… , oh, er staat administratie in mijn agenda, dat kan ik wel op een ander moment doen. Poef, eigen gereserveerde tijd weg, klaarstaan voor de ander. Stress dat het niet geregeld is, samen met uitstel gedrag, ( ik had toch geen zin in de administratie), ander gepleased, boosheid op mijzelf. Doelstelling niet gehaald.
Ja, Corine, dat is een bekende en heel uitdagende grens! Niet alleen dat is een trigger, maar ook de stress en de negative zelf-spraak die het gevolg zijn! Bedankt voor je reactie, daar zal menigeen zich in herkennen.
Eigenlijk loop ik daar vaak tegen aan in combinatie met het zorgen. Ti’s zo erg dat eerst het probleem,( wat voor mij probleem is,maar niet voor de ander) moet worden opgelost eer ik lekker kan slapen of me kan ontspannen..heb heel veel voorbeelden ,maar liever niet in openbaar wil vertellen..
Bedankt voor je reactie, Daan. Ja, het zorgen voor een ander en het allemaal zelf willen/moeten oplossen kan je slapeloze nachten geven. Ik hoop dat je aan dit blog al wat handvatten hebt om beetje bij beetje iets meer ruimte voor jezelf te krijgen. En wie weet, win je de coaching 🙂